Om ein stol

Eg har sidan me kom hit hatt lyst på ein stol. Ein komfortabel lenestol. Me leier boligen vår møblert, men møblene passar betre på eit tannlegekontor enn i ein hybel. Tresmak i baken er viktige stikkord for å forstå min iver etter eit komfortabelt møbel.


I går satte eg derfor kursen mot Französisches Viertel- Det franske kvartal. Her er eit utsalg med rimelege møbler. Eg peka meg ut ein flott stol og var overraska over den gunstige prisen. Han var brei og fin, faktisk såpass stor at både Marte og meg kunne få plass i han, dersom me satt litt oppå kvarandre. Stolen var som ein liten sofa. Allikevel ville han passe fint inn i kroken eg hadde sett meg ut heime hos oss. Stolen var perfekt.

Men korleis skulle eg få han med meg heim? Dama i butikken ringte etter drosje. Og mens ho prata i telefonen tok ho til å måle stolen eg skulle kjøpe. “Han er for stor”, var svaret. Dersom stolen ikkje gjekk inn i eit ganske normalt bagasjerom, fantes det ikkje store nok drosjebilar i byen. “OK, men kan dere levere?” spurte eg. Det kunne dei, men kun med ein stor lastebil som det kosta mange pengar å drive. Det ville bli dyrt. “Kjenner du ingen med bil”, spurte dama. Det gjorde eg ikkje. Og då gjekk det opp for meg at omtrent alle eg kjenner her er utvekslingsstudentar frå fjern og nær. Helst frå fjern. “Ikkje bil, for dyr levering og ingen bilande vener. Eg tar bussen”, sa eg. Butikkdama såg på meg, kikka på stolen, kikka på meg igjen, tvilte og meinte at stolen var ganske stor.

Eg gjorde eit kjapt søk i mitt erfaringsregister og fann ut at nei, det går bra. Eg har nemleg ved fleire høve heime i Norge bussa med medbragt stol. Ja, endog eit flatpakka dusjkabinett har fått reise kollektivt saman med meg. Dette skulle gå fint.

(illustrasjonsfoto)

Eg bar stolen ned og ut på gata. Eit par folk kikka litt rart etter meg idet eg gjekk dei tohundre metrane til busstoppet. Marte hadde nekta å vere med på dette toktet, fordi ho alltid syns det er flaut når eg har med meg stol på bussen. Ho om det.

Då bussen kom og bakdøra glei opp, smatt meg og den nye stolen min elegant inn der kor barnevognene pleier å stå. Når stolen stod på høgkant på sida av meg, tok han ikkje så mykje plass. Bussane i Tübingen er dessutan store. “Hei, du med stolen!” Det var bussjåføren. "Den der kan du ikkje ha med deg her." “Jamen, det er bare for to stopp”, prøvde eg meg. Eg måtte nemleg byte buss etter ikkje så lenge. “Du kan ikkje ha med deg LAST på bussen”, gjentok sjåføren. Eg forstod raskt at det her eksisterer tyske reglar med tysk byråkrati i ryggen. Det bare var til å gløyme å stole på bussen.

Etter at han hadde kasta meg av, kjørte bussmannen vidare. Så der stod eg med den perfekte stolen. Omtrent så langt frå heimen min som det lar seg gjere å komme innanfor byens grenser. “Kva nå?” tenkte eg. Vanlegvis ville det vore ei råd. Eg mimra frå då eg som tiåring brakte min første sofa heim frå loppemarked ved hjelp av ein kamerat og ein sykkel. Nå såg det derimot håplaust ut.

Eg bar stolen tilbake til butikken og byrja å spørre ulike andre kundar om skyss etterkvart som dei kom ut av butikken. Men enten hadde dei “for små bilar” eller “for lite tid”. Men eg forstår dei godt og. Ein vimsete utlending med altfor stor stol og gebrokken og fomlete tysk ber om skyss. Neitakk.

Så eg måtte med hengande hode levere tilbake stolen og få euroane mine igjen. Det heile er i grunnen ganske trist. Vel heime med tresmak i baken minner eg meg sjølv på at eg eigde den perfekte stolen. Så nær, men allikevel så fjern. Det pleier å ordne seg for snille gutar. Men ikkje denne gongen. Ikkje i Tyskland. So ist das Leben.